Το κουτσό της αθωότητας

Πρωί Παρασκευής σε κεντρική λεωφόρο. Η Αποκριά του 2017 πνέει τα λοίσθια και τα μασκαρεμένα πιτσιρίκια κυκλοφορούν χαρούμενα στους δρόμους, στον πηγαιμό για το σχολείο. Στάση λεωφορείου. Μια μητέρα περιμένει με ένα χαριτωμένο «αιλουροειδές» το πολύ πέντε χρόνων. Με τούλινη φουστίτσα, ουρά και μυτερά αυτάκια, μαύρα λουστρινάκια και ένα λεοπάρ γούνινο μπολερό. Η πρωινή ανία καθιστά την πιτσιρίκα παρατηρητή των πάντων. Είναι και η αναμονή του λεωφορείου, βλέπετε… Από το βάθος του μεγάλου πεζοδρομίου της λεωφόρου, ανεβαίνει ρυθμικά μια γνώριμη φιγούρα της γειτονιάς. Ένας συμπαθέστατος ΑμΕΑ, γύρω στα 35. Άκακος χαρακτήρας, πάντα ήρεμος, με μία μόνιμη απορία στο βλέμμα. Ένα νήπιο για πάντα φυλακισμένο στο σώμα ενός ενήλικα. Ένας άνθρωπος με εγκλωβισμένη αθωότητα. Αυτή τη φορά, το παιδικό μυαλό του έχει αντιληφθεί τη διάβαση των τυφλών στο πεζοδρόμιο σαν ένα είδος πίστας για κουτσό. Διαδοχικά… άλμα στα δύο πόδια, άλμα στο ένα, ξανά στα δύο… Με τον ίδιο κατευναστικά μονότονο ρυθμό.

Η παιδική περιέργεια της μικρής λεοπάρδαλης την κινητοποιεί:

– Μαμά, δεν είναι μεγάλος για να παίζει κουτσό;

– Ξέρεις, συμβαίνει καμιά φορά κάποιοι να δείχνουν μεγάλοι απ’ έξω αλλά να είναι σαν μικρά παιδιά από μέσα…

Κατάλαβε, δεν χρειάζονταν άλλα. Άλλωστε είχε φτάσει η στιγμή που η εγκλωβισμένη αθωότητα συναντούσε τη φυσική – ηλικιακή αθωότητα.

– Δεν το κάνεις καλά, του είπε με το χέρι στη μέση μόλις την πλησίασε χοροπηδώντας πάντα. Να σου δείξω;

– Δείξε μου, είπε εκείνος σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους.

Έπαιζαν το κουτσό, υπό το άγρυπνο βλέμμα της μητέρας, μέχρι που ήρθε το λεωφορείο. Μέχρι να χαθεί στη στροφή, η «λεοπάρδαλη» τον χαιρετούσε με τη μύτη κολλημένη στο τζάμι, κι αυτός όρθιος στη στάση, ανταπέδιδε με χαρούμενα ξεφωνητά. Ύστερα, στράφηκε και συνέχισε τον μονότονα ρυθμικό δρόμο του…