Οι παιδικές χαρές είναι για όλους;

Οι συνεχόμενες λιακάδες των τελευταίων ημερών έβγαλαν την προσχολική πιτσιρικαρία του Ηρακλείου στα πάρκα. Γέμισαν φωνούλες, τσιρίδες, χάχανα οι ελάχιστοι πνεύμονες πράσινου τούτης εδώ της πόλης.

Μαζί με τα τρίχρονα και τα τετράχρονα αποφάσισαν να απολαύσουν τη λιακάδα και δύο κάπως … πιο μεγάλα παιδιά, που χάρη της «ανοιξιάτικης» ημέρας, είπαν να θυσιάσουν την απουσία της τρίτης ώρας και να κάνουν το σκασιαρχείο τους στο πιο κοντινό στο λύκειο πάρκο.

Λίγο η άνοιξη, λίγο ο έρωτας, ήρθαν στο τσακίρ κέφι τα πιο μεγάλα παιδιά και αντάλλασσαν φλογερά φιλιά πάθους εκεί ανάμεσα στην πιτσιρικαρία που κοιτούσε το ζευγαράκι αποσβολωμένη. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

• Μαμάαααααα, φωνάζει ο πιτσιρίκος. Τι της κάνει αυτός;
• Τίποτα, τίποτα, λέει η μαμά ενοχλημένη. Μην ασχολείσαι μουρμουρίζει και κεραυνοβολεί το ζευγαράκι που συνεχίζει απτόητο να εξωτερικεύει το πάθος του.
• Την πονάει το δόντι της; ρωτά ο πιτσιρίκος, ζητώντας μια ικανοποιητικότερη απάντηση για το φαινόμενο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του.
• Όχι, παιδί μου, λέει η μαμά που η δύστυχη δεν ξέρει πια πώς να το χειριστεί και της έρχεται η φαεινή ιδέα:
• Την αγαπάει, γι’ αυτό κάνει έτσι..
• Όχι, όχι φωνάζει ο πιτσιρίκος, δεν το βλέπεις ότι την τρώει;