«Ναι ρε Ελλάδα» με τον Πετρούνια στην κορυφή του κόσμου

Οι περισσότεροι το περίμεναν ξέροντας την ποιότητα αυτού του αθλητή, αλλά όσο και να το περιμένει κανείς, δεν παύει να συγκινεί, να ενθουσιάζει και να προκαλεί ρίγη περηφάνιας ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς και το άκουσμα του Εθνικού Ύμνου.

Πιστός στο ραντεβού με την κορυφή, ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όντας εντυπωσιακός για άλλη μια φορά.

Ο Έλληνας πρωταθλητής κόσμου και Ευρώπης, στέφθηκε Ολυμπιονίκης με 16,000 βαθμούς στον τελικό του οργάνου, με μια άσκηση που είχε συντελεστή δυσκολίας 6,80 και βαθμολογήθηκε με 9,200 στην εκτέλεση! Πρόκειται για το τρίτο Ολυμπιακό μετάλλιο της Ελλάδας, στην διοργάνωση της βραζιλιάνικης μεγαλούπολης, μετά το χρυσό και το χάλκινο, που κατέκτησε η Αννα Κορακάκη στην σκοποβολή.

Το ασημένιο κατέκτησε ο Βραζιλιάνος Ολυμπιονίκης του Λονδίνου Αρτούρ Ζανέτι με 15,766 (6,70) και το χάλκινο ο Ρώσος Ντένις Αμπλιάζιν με 15,700β. (6,80).

Αυτό είναι το πρώτο μετάλλιο για την ελληνική γυμναστική μετά από 12 χρόνια, τότε που στην Αθήνα το 2004 ο Δημοσθέσης Ταμπάκος είχε κατακτήσει κι αυτός το χρυσό στους κρίκους, ενώ είχε προηγηθεί το 1996 το χρυσό του Ιωάννη Μελισσανίδη στην Ατλάντα στις ασκήσεις εδάφους.

Ταυτόχρονα με το χρυσό μετάλλιο, ο 26χρονος γυμναστής πέτυχε άλλο ένα σημαντικό επίτευγμα, που μόνο ο Ταμπάκος το είχε καταφέρει στην ιστορία των κρίκων. Κατέκτησε στη σειρά τον τίτλο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι που ελάχιστοι Έλληνες αθλητές το έχουν καταφέρει σε όλα τα αθλήματα, όπως ο Κώστας Κεντέρης στον στίβο, ο Πύρρος Δήμας στην άρση βαρών και ο Ηλίας Ηλιάδης στο τζούντο.

Το μετάλλιο του Λευτέρη Πετρούνια είναι το 11ο που κατακτά η Ελλάδα στην ενόργανη γυμναστική σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα 7 από αυτά τα είχε κατακτήσει το 1896 στην Αθήνα, εκεί όπου τα δύο είχαν δοθεί σε ομάδες, τον Πανελλήνιο Γ.Σ. (αργυρό) και τον Εθνικό Γ.Σ. (χάλκινο).

Οι κρίκοι αποδεικνύονται το πιο διαχρονικό αγώνισμα, καθώς το 1896 σε αυτό το αγώνισμα ο Ιωάννης Μητρόπουλος είχε πάρει το χρυσό, αλλά και ο Πέτρος Περσάκης την 3η θέση. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, ο Δημοσθένης Ταμπάκος πήρε στους κρίκους ένα αργυρό το 2000 και ένα χρυσό το 2004.

Και τώρα ο Λευτέρης Πετρούνιας πάλι το χρυσό. Ο Ταμπάκος είναι ο μοναδικός Έλληνας γυμναστής που έχει δύο μετάλλια.

Από τα συνολικά 11 μετάλλια που έχει η ελληνική ενόργανη γυμναστική σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τα 5 είναι χρυσά, τα 3 είναι αργυρά και τα 3 είναι χάλκινα.

https://www.youtube.com/watch?v=Z4wgM_oxUv0

«Ναι ρε φίλε»

Με την αγαπημένη του φράση «Ναι ρε φίλε», άρχισε τις δηλώσεις του ο Λευτέρης Πετρούνιας, αμέσως μετά την απονομή του χρυσού μεταλλίου και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Μόνο που αυτή τη φορά πρόσθεσε και το «Ναι ρε Ελλάδα»…

Για να τονίσει στη συνέχεια: «Έχουμε την ψυχή να πηγαίνουμε εκεί που μας αξίζει και να ακούμε τώρα τον Ζορμπά του Θεοδωράκη σε όλο το στάδιο. Θέλω να αφιερώσω αυτό το μετάλλιο στον πατέρα μου, που έχει «φύγει», στον προπονητή μου και στην Ελλάδα».

Αμέσως μετά είπε: «Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο μυστικό. Έχω προετοιμαστεί καλά, δουλεύω με υπομονή και χρειάζεται και λίγη τύχη. Δεν είχαμε τραυματισμούς, κρατήσαμε καλά τις δυνάμεις μας».

Στη μικτή ζώνη αναφέρθηκε στον αγώνα, λέγοντας: «Είχα αγωνία, αλλά στο μυαλό μου είχα κλειδώσει μια Χ άσκηση, που εκτελέστηκε όπως την είχα σχεδιάσει, για έναν Χ βαθμό, που ήρθε. Μόλις είδα τον βαθμό, κατάλαβα ότι πλέον έχω πολλές πιθανότητες να νικήσω».

Και για την… επόμενη μέρα: «Θέλω να κάνω διακοπές και να ξεκινήσω πλέον τη νέα τετραετία για να κάνω το… repeat. Γιατί ένας μεγάλος αθλητής πρέπει να έχει διάρκεια».

Ενδεικτικό της σπουδαίας εμφάνισης που πραγματοποίησε ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι πως, πριν ανακοινωθεί ο βαθμός του Βραζιλιάνου Αρτούρ Ζανέτι, ο οποίος πήρε το ασημένιο, ο Τόμας Μπαχ είχε ήδη πλησιάσει τον Έλληνα πρωταθλητή και του έδινε συγχαρητήρια. Ο Πετρούνιας αποκάλυψε πως αυτό που του είπε ο πρόεδρος της ΔΟΕ ήταν: «Είδες, είναι όπως την ημέρα που έγινες ο πρώτος λαμπαδηδρόμος».

Μητέρα Πετρούνια: «Η καρδιά μου είχε φύγει από τη θέση της»

Αγκαλιές, φιλιά και πολλή συγκίνηση κατέγραψε η κάμερα στο Ρίο της Βραζιλίας. Λίγη ώρα μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης στους κρίκους ο Λευτέρης Πετρούνιας έχει περάσει το χρυσό μετάλλιο στο λαιμό της μητέρας του Σοφίας. Μητέρα και γιος μοιράζονται απερίγραπτα συναισθήματα…

Συγκινημένη η μητέρα του χρυσού Ολυμπιονίκη για το κατόρθωμα του γιο της είπε: «Ευχαριστώ όλους όσους στηρίζουν το παιδί μου. Ευχαριστώ τον προπονητή του που είναι πραγματικά σαν δεύτερος πατέρας του και ιδιαίτερα ευχαριστώ το γιο μου που σήμερα έκανε αυτό το μεγάλο δώρο στον πατέρα του, γιατί σαν σήμερα γιόρταζε».

Η μητέρα του μίλησε επίσης και για την αγωνία που πέρασε αλλά και τη σκληρή μάχη που έδωσε ο γιος της απέναντι στους άλλους αθλητές: «Ο Λευτέρης είναι σταθερός αθλητής, είναι δυνατός αθλητής, δυνατός άνθρωπος γενικότερα. Εγώ έζησα τη στιγμή με μεγάλη αγωνία όπως κάθε μητέρα. Η καρδιά μου είχε φύγει από τη θέση της. Δεν πίστευα ούτε το 16 όταν το είδα (σ.σ. 16.000 βαθμούς), πάντα περιμένω να τελειώσει και ο τελευταίος αθλητής και μετά να πανηγυρίσω».

Σχολιάζοντας το χρυσό η κ. Σοφία Πετρούνια είπε ότι ήθελε να το πάρει για την Ελλάδα και για όλους τους Έλληνες.

Τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα στο Ολυμπιακό Χωριό!

Με συνθήματα «Ελλάς-Ελλάς» και «Λευτέρης-Λευτέρης» υποδέχτηκαν οι Έλληνες τον Λευτέρη στο Ολυμπιακό Χωριό μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους κρίκους.

«Στην αρχαία Ελλάδα έριχναν τα τείχη όταν επέστρεφε ο ολυμπιονίκης. Εμείς δεν μπορούμε να ρίξουμε τίποτα εδώ πέρα, δεν είναι και δικά μας.

Θα τα ρίξουμε όλα όταν γυρίσουμε», δήλωσε ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Σπύρος Καπράλος.

Ο ίδιος ο χρυσός ολυμπιονίκης, που είχε στο πλευρό του και τη μητέρα του, είπε: «Δεν έχω να πω πολλά. Όπως έλεγα ‘ναι ρε φίλε’, αυτή τη φορά λέω ‘ναι ρε Ελλάδα’. Είμαι ευτυχισμένος».

Το «who is who» του χρυσού μας Ολυμπιονίκη

Μικρός ήταν ο ορισμός του υπερκινητικού. Με έφεση στο σκαρφάλωμα, αφού δεν είχε αφήσει δέντρο ή τοίχο στη γειτονιά του (Νέα Σμύρνη) που να μην είχε ανεβεί…

Μόνο που τότε δύσκολα μπορούσαν να φανταστούν οι οικείοι του ότι ο αεικίνητος Λευτέρης θα έφτανε να σκαρφαλώσει στην κορυφή του κόσμου, όντας κάτοχος χρυσού μεταλλίου σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ενώ εδώ και λίγη ώρα είναι πλέον και χρυσός Ολυμπιονίκης (όλοι οι τίτλοι στους κρίκους).

Κι όλα ξεκίνησε από εκείνη τη βόλτα που έκανε στο γυμναστήριο και η οποία άλλαξε τις ισορροπίες μέσα του. Στα 5 του χρόνια ο Λευτέρης Πετρούνιας βρέθηκε στη μεγάλη αίθουσα με όλα τα όργανα (στρώματα, δίζυγο, τραμπολίνο κ.ά.) και στα δικά του μάτια το προπονητήριο φάνταζε με έναν παιδότοπο όπου μπορούσε να παίξει με όλα τα παιχνίδια.

Κι αυτό έκανε, καθώς ήθελε να τα δοκιμάσει όλα. Γι’ αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι και ξέδινε στον ίππο, το μονόζυγο, τους κρίκους…

Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να καταλήξει σε ένα κι όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος, ο τότε προπονητής του την ημέρα που έγινε 12 χρονών του επέτρεψε να κάνει σ’ όποιο όργανο ήθελε το πρόγραμμα που θα επέλεγε ο ίδιος.

Το ένστικτο του τον έστειλε στους κρίκους, όπου εκτέλεσε το πρόγραμμα που επινόησε κι αυτό ήταν. Ένας μεγάλος έρωτας είχε γεννηθεί, όμως όπως όλες οι μεγάλες αγάπες είχε τα πάνω και τα κάτω της…

Πίσω από κάθε εκκολαπτόμενο πρωταθλητή κρύβεται (κι αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάει κανείς) μια παιδική ψυχή, κι ο Λευτέρης κάποια στιγμή δεν άντεξε. Εκείνη η αίθουσα που κάποτε έμοιαζε με τον τόπο των ονείρων του, είχε εξελιχθεί σε τόπο… μαρτυρίου. Είχε μπουχτίσει από τη γυμναστική, τις προπονήσεις το συγκεκριμένο στρατιωτικό ωράριο, την πειθαρχία, την ακρίβεια…

Έτσι τα άφησε όλα κι έγινε ένα κανονικό παιδί, ένας έφηβος που ζούσε τη ζωή του σαν όλους τους άλλους… Αλλά, όπως είπαμε, στις μεγάλες αγάπες πάντα μένει η σπίθα που αναζωπυρώνει τη φωτιά κι έτσι το 2007 ο Λευτέρης αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα της επιστροφής.

Εκεί αντιλήφθηκε ότι αυτός ο κόσμος είναι σκληρός. Οι παλιοί συνοδοιπόροι του δεν τον υποδέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες, οι προπονητές δεν ήθελαν να τον αναλάβουν (τον παρότρυναν μάλιστα να σταματήσει), αλλά ο ίδιος δεν τους άκουσε κι αφού ξεκίνησε δειλά, δειλά το 2010 βρήκε τον μέντορα του Δημήτρη Ράφτη στα χέρια του οποίου από ένας ταλαντούχος αθλητής εξελίχθηκε σε ένα παγκόσμιο πρωταθλητή.

Πλέον είχε ζήσει τη ζωή και ήξερε ότι για να φτάσει ψηλά έπρεπε να κάνει θυσίες. Και τις έκανε. Και δικαιώθηκε. Κι ας έπρεπε να κάνει την καρδιά του πέτρα….

Όπως τον Οκτώβριο του 2015 όταν ένα μήνα μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, έπρεπε να ανέβει στους κρίκους για να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης..

Ανέβηκε, άγγιξε τελειότητα και βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου, για να μπορεί να τον βλέπει πιο καθαρά κι ο πατέρας του και να τον καμαρώνει.

Εξάλλου του το είχε υποσχεθεί ότι θα έφτανε ψηλά… Τόσο που να αισθάνεται ότι είναι κοντά του.

Έχει άσκηση με τ’ όνομά του!

Ο Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης έχει άσκηση με το όνομά του.

Τον Φεβρουάριο του 2015 η αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας ενέκρινε το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια σε μία άσκηση στους κρίκους.

Η άσκηση με τον ανάποδο σταυρό αξιολογήθηκε με βαθμό δυσκολίας Ε, δηλαδή 0,50 βαθμούς. Ο Λευτέρης Πετρούνιας είχε εκτελέσει τη συγκεκριμένη άσκηση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σόφια της Βουλγαρίας.

Η άσκηση του 24χρονου τότε αθλητή των κρίκων είχε εγκριθεί μαζί με άλλες 18 από την τεχνική επιτροπή ενόργανης γυμναστικής.

Protothema.gr